Τι άλλο ξεπούλησα στα χρόνια της κρίσης

Τι έμεινε να ξεπουλήσουμε τώρα που στενεύουν τα ζωνάρια;

Blogovision 2012: Ο λαός τραγούδι θέλει

Την αφίσα της Blogovision σχεδίασε ο Tassos Papaioannou.

Μια που κατηγορούμαι σφόδρα από τα enfants terribles του An art called… -ως hipster από τον Pharmartistic και ως αργοκίνητος από τον Nickolas M- είπα φέτος κι εγώ να σταματήσω να κρύβομαι και να δηλώσω δημοσίως πρεζάκι της δημοσιότητας, συμμετέχοντας στο ελληνικό διαδικτυακό countdown των καλύτερων δίσκων της χρονιάς.

77 μήνες χωρίς τηλεκοντρόλ

Κάτι φωτογραφίες που έβλεπα χθες μου το υπενθύμισαν: ζω έξι χρόνια στις παρυφές της λεγόμενης «πραγματικότητας». Το Μάτριξ, ίδιο και απαράλλαχτο με τον πραγματικό κόσμο, βγαίνει καθημερινά από τις οθόνες και τον καλύπτει με ένα λεπτό, αδιόρατο φιλμ που λίγοι αντιλαμβάνονται και μπορούν να το σκίσουν και να δουν από κάτω.

Σπασμένο τηλέφωνο

«Έλληνες καίνε γερμανικές σημαίες: έχουν κάποιο δίκιο;»

Από το CNBC.com

«Αχάριστοι οι Έλληνες» λέει η γερμανική Bild

«Οι Γερμανοί λένε στους Έλληνες να ξυπνάνε νωρίτερα»

Από την Guardian

Η τιμή των εκλογών

Πριν δύο μήνες και μετά από δύο χρόνια και ένα μήνα διακυβέρνησης, ο αγαπητότατος πρωθυπουργός της Ελλάδος Γιώργος Παπανδρέου παραιτήθηκε από το αξίωμά του (γιατί κανένας δεν τον ήθελε). Για να αναπληρωθεί το κενό συμμετείχε και ο ίδιος σε διακομματική επιτροπή (μαζί με άλλους που σίγουρα οι Έλληνες δεν θα ήθελαν για πρωθυπουργόυς) η οποία έφερε τον Λουκά Παπαδήμο στην πρωθυπουργία. Αυτόν, προφανώς, τον θέλουμε όλοι.

Kάνε μου Like, ρε friend!

Όχι πολλά χρόνια πριν, αν είχες αιμορροΐδες, είχες κολλήσει έρπη, είχες φωτογραφίες διακοπών να δείξεις, οικονομικά προβλήματα, προβλήματα σχέσης ή κληρονομικά ζητήματα, ήθελες με κάποιους να τα μοιραστείς. Ήταν οι άνθρωποι τους οποίους είχες δοκιμάσει στα εύκολα και τα δύσκολα και μπορούσες να τους εμπιστευτείς (κάποια από ή όλα) τα θέματά σου και να μαζέψεις καμιά προσωπική συμβουλή της προκοπής: λέγονταν «φίλοι«.

Βέβαια, υπάρχει και το μοντέρνο ανάλογο: σήμερα έχεις πολλούς «friends» και τα walls του Facebook σε περιμένουν ανά πάσα στιγμή να βγάλεις τα καλά μαντάτα και τα άπλυτά σου στη φόρα. Τα εν οίκω και τα εν δήμω συγκατοικούν στο Facebook και εμείς δεν εντυπωσιαζόμαστε καθόλου.

Noise

Η είδηση είναι έτοιμη να παιχτεί σε 59 δευτερόλεπτα. Την είχαμε παίξει και πέρυσι τέτοιον καιρό. Απλώς η φωνή άλλαξε. Οι εικόνες, λήψεις απ’τους δρόμους, μια βόλτα που κάναμε με τον κάμεραμαν, και κάποια πλάνα αρχείου. Σε λίγο θα ξέρεις κι εσύ τι συμβαίνει γύρω σου.

Συνέβη αν πάτησες το rec

Διάβασα στο Ε της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας της 27 Ιουνίου μια επιστολή καταγγελίας κατά της αστυνομικής βίας που ασκήθηκε εναντίον δύο μεταναστών που είχαν διαπράξει μια κλοπή. Η επιστολή ήταν καλά συνταγμένη, με αναφορές σε άρθρα του Ποινικού Κώδικα και με ορθές σκέψεις ενάντια στην καταπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Κάπου στη μέση, όμως, μιας θαρραλέας επιστολής υπήρχε μια πρόταση που μου έκανε εντύπωση: «Ο μόνος λόγος που δεν ζήτησα τα στοιχεία του αστυνομικού (…) είναι γιατί δεν πιστεύω ότι μια δική μου αναφορά μπορούσε να φέρει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα».