Για ποιον τρέχουμε;

Για ποιον τρέχουμε;

Για ποιον βάζουμε το ξυπνητήρι το πρωί για να ετοιμαστούμε και να χτυπήσουμε το οκτάωρο; Για ποιον θέτουμε ταυτόχρονα σε λειτουργία την καφετιέρα, το θερμοσίφωνα, τη φρυγανιέρα και το ραδιόφωνο, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τον πρωινό μας προσωπικό χρόνο;  Για ποιον παίρνουμε το συντομότερο δρόμο, ακόμη κι αν χρειάζεται να πληρώσουμε διόδια; Για ποιον βρίζουμε που ο άλλος πάει αργά; Για ποιον κορνάρουμε;

Η Πρωτοχρονιά πέφτει πάντα Σεπτέμβριο

Είναι παλιό το κόλπο: πετάμε τώρα ένα «καλό φθινόπωρο», περιμένουμε τα Χριστούγεννα, ουσιαστικά την πρώτη μεγάλη στάση, και όταν έρχονται τα δώρα του Άη Βασίλη πετάμε ένα «Καλή χρονιά» και αλλάζουμε καταληκτικό ψηφίο στη χρονολογία. Πρόκειται ξεκάθαρα περί εθιμολατρικής απάτης – όλοι το ξέρουν: η χρονιά αρχίζει το Σεπτέμβριο.

‘Cause the music plays forever

 

Τέλη των 70’s, o Καντάφι αυτοανακηρυσσόταν πρωθυπουργός και η ομάδα επιστημόνων των Sony και Philips, η οποία ουσιαστικά εφηύρε το CD player, ήταν κατηγορηματική: το μηχάνημα αναπαραγωγής χρειαζόταν κι ένα κουμπί επανάληψης. Το κουμπί θα έπαιζε ξανά είτε το τρέχον κομμάτι είτε ολόκληρο το άλμπουμ μέχρι κάποιος να το σταματήσει. Η εποχή της κολλημένης βελόνας στο τέλος της πλευράς του δίσκου βινυλίου έφτανε στο τέλος της. Τώρα θα ήταν όλα πια καλά.

Θα καταντήσεις έκθεμα μοντέρνας τέχνης

Νύχτα πρεμιέρας απόψε. Απλώς όχι δική σου. Εσύ είσαι ακόμη ανερχόμενος – κι ας μην ξέρεις γιατί τόσον καιρό ανέρχεσαι. Κοίτα κάποιους που εκτίθενται, καλύτερα από σένα τα κατάφεραν: και τέχνη και πλασάρισμα του εαυτού τους. Πρόοδος; Κυρίως στην αισθητική. Μετά, απήχηση, μανιέρα και ανατροφοδότηση της όλης διαδικασίας.

Διάολε, τόσο τέλειοι που θα έλεγες ότι θα τους έβαζαν και σε Μουσείο.

Διαρκής αίσθηση ξημερώματος

Όταν μερικές φορές ξενυχτάς μέχρι το πρωί, η νέα μέρα φτάνει κάπως βαριά. Νιώθεις ότι η γη γυρίζει ερήμην σου και ο χρόνος μοιάζει να θέλει να σου φορτώσει ενοχές.