Σκουπίδια αγνώστου πατρός

Εδώ που τα κτίρια κάνουν αυτό το σπάσιμο και το συνεργείο μόλις σκούπισε, θα στρώσεις τα χαρτόκουτα. Τα περιστέρια θα πετάξουν πανικόβλητα και η κάμερα της γωνίας, το CCTV μάτι κάποιου Υπουργείου Αγάπης προς το Συνάνθρωπο θα γυρίσει να σε τσεκάρει. Δεν θα μιλήσει, παρόλο που ακόμη την ξενίζει που κάποιοι διαλέγουν τέτοια σπίτια.

Βλέπεις, το πείραμα απέτυχε. Δεν έπρεπε να μάθεις τόσα ώστε να αντιστέκεσαι, αλλά ούτε τόσα λίγα ώστε να δυσλειτουργείς. Δεν το τελείωνες εκείνο το ρημάδι το γυμνάσιο; Ένα απολυτήριο θα σε έκανε κομματάκι πιο πειθήνιο. Θα ταίριαζες. Θα ήσουν άξιος.

Αλλά είχες κι εκείνο το σπίτι όπου ο πατέρας σου δεν είχε πατήσει ποτέ και η μάνα σου σε ξέγραψε για τον xy λόγο κατάρρευσης των ανθρώπινων προσδοκιών της. Βλέπεις, όλες οι ρήξεις είναι κόρες της πουτάνας της προσδοκίας.

Μετά ήρθε ένας έρωτας κι ένα παιδί που μέσες άκρες δεν είδες ποτέ, γιατί η μάνα του σε είπε άχρηστο. Εσύ βάλθηκες να την διαψεύσεις και, παρά την δουλειά με τις τρεις κι εξήντα που έβγαζες, πήρες ένα δάνειο για σπίτι χωρίς να ρωτήσεις κανέναν. Βέβαια, δεν υπήρχε και κανένας να σου δώσει καμιά συμβουλή και πολύ λιγότερο ένα κράτος να σου το απαγορέψει. Βλέπεις, οι τράπεζες είναι κόρες της πουτάνας της χρηματοοικονομικής απάτης και το κράτος είναι ο νταβατζής τους.

Πήγαν χρόνια με ωραίο αμαξάκι και σπιτάκι, αλλά συνέχεια στην μπακουριά. Όταν σε απέλυσαν το ’10, δεν έλεγε να στρώσει το πράγμα και η τράπεζα είπε ότι θα προχωρήσει στις νόμιμες διαδικασίες. Ο άνθρωπος της τράπεζας περπατούσε προχθές στο άδειο σου σπίτι και ακόμη απορούσε που κάποιοι διαλέγουν τέτοια σπίτια. Στο δικαστήριο δεν μπόρεσε κανείς να σου δώσει τα δίκια σου και σε ένα απόγευμα τα έχασες όλα. Βλέπεις, κι η δικαιοσύνη είναι πλέον εγγονή του χρήματος.

Απόψε η νύχτα είναι κρύα, πολύ κρύα, δεν θα πας πουθενά. Έχεις το δικό σου μέρος και όλο το χρόνο να σκεφτείς πού έκανες το λάθος, ποιον απογοήτευσες, ποιον πίστεψες και ποιον διέψευσες. Βέβαια, μην περιμένεις ότι το σύστημα σού δίνει την πολυτέλεια της μετάνοιας. Βλέπεις, η μετάνοια και η συγχώρεση είναι κόρες της πουτάνας της ανθρωπιάς.

Αύριο το πρωί η κάμερα της γωνίας θα κοιτάξει τη φιγούρα που δεν λέει να ξυπνήσει και με το σώμα της γεμάτο φρέσκιες κουτσουλιές περιστεριών θα μιλήσει εκ μέρους του Υπουργείου Αγάπης προς το Συνάνθρωπο και θα πει: «Η μόνη προσδοκία που είχα εγώ από σένα ήταν να μάθεις να επιβιώνεις και να παράγεις. Εσύ ούτε αυτά ήσουν ικανός να κάνεις«.

Δεν θα ξυπνήσεις, γιατί έπαιξες πολύ άσχημα και δεν ήσουν άξιος να ζεις ανάμεσά μας. Τα περιστέρια θα πλησιάσουν με περιέργεια τα ψιλά σου που γυαλίζουν, τα σκυλιά θα περάσουν να σε γλύψουν τρεις φορές στο μάγουλο και το συνεργείο καθαρισμού θα σε σκουπίσει μαζί με τα χαρτόκουτα.

Κι έτσι δεν θα υπάρχει πια καμιά προσδοκία από σένα. Πιθανότητα ρήξης, μηδενική.